Kendisine güvensin, bağımsız olmaya alışsın diye verdiğimiz sorumlulukları, beklentileri neye göre belirleyeceğiz?
Her şeyden önce, çocuğunuzun büyüdüğünü kabul etmeniz gerek. O sizin gözünüzde hala bebeğiniz olabilir ama size verdiği “Ben büyüdüm” sinyallerini görmezden gelmeyin.
Bu dönemde çevredeki kişilerin onun bu merak, keşfetme ve başarma isteğini desteklemesi, çocuğun bağımsızlaşması ve kendine güvenmesi için ilk adımları. Çocuğun güvende hissettiği ortamda ebeveynleri tarafından onaylandığını, desteklendiğini ve güvende olduğunu hissetmeye ihtiyacı var.
Ebeveynler tarafından bu süreçte bazı hatalar yapılıyor. Çocuğa destek olmaktan kastettiğim, çocuğun yapabileceği şeyleri yapması için fırsat ve ortam yaratmak, sorunu kendisinin görmesi için imkan tanımak, gerektiğinde rehberlik ederek çocuğun başarmasını sağlamak. Sizin çocuğunuzun yerine yaparak, olayı tamamlamanız değil.
Çocuğun aldığı görevi yapma çabası takdir edilmeli. Eksik ya da istenen boyutta olmamış olsa bile eleştirmekten kaçınılmalı. Çabası övülmeli.
Çok korumacı ebeveyn tutumları çocuğun kendini yetersiz görmesini sağlayarak düşük benlik algısını geliştirmesini sebep olur. Çocuk yetişkin yanında olmadan bu durumu başaramayacağını düşünerek “bağımlı çocuk” haline gelir. Çocuğun kendisiyle ilgili kararları vermesine izin verin. Giysilerini, yemeğini, oyuncak seçimini kendi yapsın. Eğer çok zorlanırsa ona iki seçenek sunarak tercih yapmasını sağlayın. Yaptığı tercihlerin sonuçları hakkında kızmadan konuşun.
Posta-Bircan Tavas
